سال ۲۰۱۲ هم آمد . دنیا همچنان نا آرام است . خاورمیانه در میان آتش تندروها ، جدایی طلبان، جنگ طلبان، استعمارگران میسوزد ، آفریقا منلاتم است ، اروپا و امریکا به رکود اقتصادیش خو کرده ، تنگه هرمز مشغول انواع مانور های نظامی ، یک روز ایران یک روز عراب ، شبهه جزیره کره یک دیکداتور جدید می ازماید . تنها چیزی که تغییر کرده است همه یکسال پیرتر شدیم، خسته تر و رنج کشیده تر ، دیگر عادت کرده ایم که دنیا به نظامهای دیکداتوری معامله کند . حقوق بشر مفت نمیارزد ، هرجا منافع گروهی هست پس مرگ بر حقوق بشر . تا همین دیروز گروه ۱+۵ نظام حاکم بر ایران را حامی تروریست میخواند امروز باز بر سره میز مذاکره بر میگردد ، گویی تا به حال هیچ اتفاق مهمی رخ نداده و میشود با تروریست هم سر میز مذاکره نشست . به قول دایی جان ناپلون شما کاری نداشته باشید ما خودمان حرف میزنیم و حل میکنیم . مردم ایران نیز همچنین دیگر به داشتن آقا بالا سر عادت کردند به هر نامی خمینی باشد یا خامنه ای ، نان شب واجب تر است . اینها سید و اولاد پیامبر هستند خودشان میدانند که صلاح ما چیست ،مادر بزرگم میگوید این حرف من نیست حرف خیلی ها در ایران است . آنها کافرند و به جهنم میروند ، خدا هرکسی را که دوست نداشته باشد در این دنیا غنی و خوشبخت میکندش ، باز هم مادر بزرگم میگوید اینهارا.
پیر است و نمیخواهم بی ادبی و بی حرمتی کرده باشم ، مثل همیشه با لبخندی و با سکوتی پاسخش را میدهم . بیچاره خبر ندارد که چه کردند این حاکمان به ظاهر ساده و بی آلایش با مردم . و آیا اگر بداند که در چه کاخ ها و با چه امکاناتی زندگی میکنند باز هم بر عقیده خود خواهد ایستاد؟ یا این سوال از ذهنش ختور خواهد کرد که آیا این جهنمی هستند یا بهشتی ؟ آیا قولمان نزده اند . آیا نمیداند که جای پایشان بر روی چه خونهایی قرار گرفته ، آیا نمیداند آنها دینشان را ، وطنشان را و مردمشان را به قیمت تخت و تاجشان و آخرتشان فروختند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر